Hoewel het officiële beleid van de Europese Commissie op het gebied van GMO-producten voor voedsel (groene biotech) nog steeds afwijzend is, komt er in de benadering van de industriële biotechnologie (witte biotech) toch verandering. Zeker waar het de toepassing van genetische gemodificeerde ‘werkpaarden’ betreft: genetisch veranderde schimmels, gisten en bacteriën, die bestaande of nieuwe chemische producten maken. We gebruikten die ‘aangepaste beestjes’ al langer om farmaceutische producten te maken (rode biotech); zieke consumenten zijn kennelijk niet zo kieskeurig bij hun medicijnen als gezonde consumenten bij hun voedsel.
Ook Europa in gemodificeerde algen
Het strakke beleid wordt nu dus ook bij algen losgelaten. Op de 6e internationale algenconferentie, begin december in Rotterdam in het drijvende paviljoen in de Rijnhaven, presenteerde prof. Sammy Boussiba van de Ben Gurion University GIAVAP (Genetic Improvement of Algae for Value Added Products). Dit is een project binnen het zevende kaderprogramma, en het gaat over onderzoek aan mechanismen bij algen voor de productie van lipiden en andere neutraceuticals. De onderzoekgroep van Sammy Boussiba is leidend in dit onderzoek. Ze doen dit midden in de Negev woestijn en hebben daar een fotobioreactor tot hun beschikking die met haar 400 km glastubes tot de grootste ter wereld behoort. Sterker: er zijn al zes grote productiesites in de wereld voor neutraceuticals en therapeutische eiwitten uit algen. Europa is nu dus ook begonnen met het onderzoek naar genetisch gemodificeerde algen voor de vervaardiging van deze producten. Het project loopt al enkele jaren. Er lopen in Europa wel meer projecten waar met GMO-algen wordt gewerkt, maar dit is het eerste FP 7 project van de Europese Commissie.
Visvoer
Binnen het project willen de onderzoekers onder meer de ontwikkeling van meervoudige onverzadigde vetzuren (PUFA’s) onderzoeken voor de neutraceuticals markt. Daarbij denken ze aan omega 3, 6 en 9 vetzuren. Dat is een zeer omvangrijke markt die 5 jaar geleden al meer dan € 1,5 miljard ter wereld groot was. Deze vetzuren kunnen bijvoorbeeld worden gebruik voor visvoer. Voor gekweekte vis (vooral zalm) dreigt namelijk een groot tekort aan deze vetzuren doordat de vismeelproductie overal ter wereld sterk afneemt.
GIAVAP is een ambitieus plan waarin 12 partners deelnemen, 4 uit Israel, 2 uit Duitsland, Engeland en Frankrijk, 1 uit Portugal en 1 uit Italië. Nederland is er niet bij betrokken. De vraag is hoe het verder zal gaan met de verworven kennis uit GIAVAP. Gaat die in licentie naar Europese productiebedrijven die daarmee de markt op gaan, of gaat Europa niet verder dan het patenteren en in portefeuille houden van deze kennis, zoals dat met veel resultaten van Europees onderzoek gebeurt?